Ulga rehabilitacyjna – odliczenie na cele rehabilitacyjne

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może dokonać odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne, a także wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w danym roku podatkowym, jeśli jest on osobą niepełnosprawną bądź ma na utrzymaniu osoby niepełnosprawne.

Rodzaje przedmiotowych wydatków określa art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego brzmieniem, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uważa się te, które zostały poniesione na:

• adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
• przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
• zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych
  w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
• zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych stosownie do potrzeb wynikających
  z niepełnosprawności,
• odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
• opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób
  z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
• utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego,
  o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
• opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
• opłacenie tłumacza języka migowego,
• kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
• leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
• odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
  a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
  b) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż karetka transportu sanitarnego,
• używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł,
• odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
  a) na turnusie rehabilitacyjnym,
  b) w zakładach: lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-leczniczych
  i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
  c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży.

Wydatki niewymienione we wspomnianym wcześniej art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uprawniają do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wydatki powyższe podlegają odliczeniu od dochodu, pod warunkiem, że nie zostały sfinansowane (bądź dofinansowane) w całości ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych czy też ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane lub dofinansowane z wymienionych funduszy, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną z tych funduszy bądź zwróconą w żadnej innej formie.

Warunkiem skorzystania z tego rodzaju odliczenia jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności – znacznego, umiarkowanego lub lekkiego,
• orzeczenia lekarza orzecznika ZUS o częściowej bądź całkowitej niezdolności do pracy, wydanego na podstawie odrębnych przepisów,
• orzeczenia lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do samodzielnej egzystencji, wydanego na podstawie odrębnych przepisów,
• decyzji przyznającej rentę szkoleniową z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy,
• decyzji przyznającą rentę socjalną z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy,
• orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Ulgę rehabilitacyjną można ująć w rozliczeniach: PIT-36, PIT-37 oraz PIT-28, wszystkie formularze wraz z załącznikiem PIT-O.